-
1 Ορνέα
-
2 Ὀρνέᾳ
-
3 όρνεα
-
4 ὄρνεα
-
5 ὄρνεα
птицы[другие] птицыΕλληνικά-Ρωσικά λεξικό στα κείμενα της Καινής Διαθήκης (Греческо-русский словарь к текстам Нового Завета) > ὄρνεα
-
6 Ορνέας
Ὀρνέᾱς, Ὀρνέηfem acc plὈρνέᾱς, Ὀρνέηfem gen sg (attic doric aeolic)Ὀρνέᾱς, Ὀρνεύςmasc acc pl -
7 Ὀρνέας
Ὀρνέᾱς, Ὀρνέηfem acc plὈρνέᾱς, Ὀρνέηfem gen sg (attic doric aeolic)Ὀρνέᾱς, Ὀρνεύςmasc acc pl -
8 τώρνεα
ἔρνεα, ἔρνοςyoung sprout: neut nom /voc /acc pl (epic ionic)ὄρνεα, ὄρνεονbird: neut nom /voc /acc plὄρνεα, ὄρνιςara: masc /fem acc sg -
9 τὤρνεα
ἔρνεα, ἔρνοςyoung sprout: neut nom /voc /acc pl (epic ionic)ὄρνεα, ὄρνεονbird: neut nom /voc /acc plὄρνεα, ὄρνιςara: masc /fem acc sg -
10 νυκτο-νόμος
νυκτο-νόμος, = νυκτίνομος, νυκτονόμα ὄρνεα, σκῶπες, mit diesem Accente, Schol. Od. 5, 65.
-
11 κατα-νίφω
κατα-νίφω, herabschneien; κεἰ κριμνώδη κατανίφοι Ar. Nubb. 965; verschneien, zuschneien, κατένιψε χιόνι Ach. 138; Sp. übertr., ὄρνεα κατανίφει αὐτοὺς μετ' ᾠδῆς Luc. V. H. 2, 14, vgl. Lexiph. 15.
-
12 μουσικός
μουσικός, die Musen, Musenkünste betreffend, ἡ μουσική, die Musenkunst, bes. die Tonkunst, Musik; μουσικᾶς ἐν ἀώτῳ, Pind. Ol. 1, 15; μουσικῆς παιδεύματα, Soph. frg. 779; Eur. Suppl. 906; Gesang, Her. 6, 129; oft bei Plat., der auch sagt ὡς φιλοσοφίας οὔσης μεγίστης μουσικῆς, Phaed. 61 a; vgl. μουσικῇ καὶ πάσῃ φιλοσοφίᾳ προςχρώμενον, Tim. 88 c; μουσικῆς τὸ περὶ λόγους τε καὶ μύϑους, Rep. III, 398 b; Sp. übh. jede höhere künstlerische od. wissenschaftliche Bildung, vgl. Iac. Ach. Tat. p. 437; παρ' ὄχλῳ μουσικώτεροι λέγειν, Eur. Hipp. 989; μουσικὸς ἀνήρ, der sich auf Musenkünste versteht, Tonkünstler u. Dichter, Ar. Equ. 191, wie Plat. Rep. I, 349 e u. öfter; ἀγών, Ar. Plut. 1163 (vgl. ϑέας μουσικὰς καὶ ϑυμελικὰς ἄγειν, Plut. Fab. 4), der auch ἀγῶνα κρῖναι τόνδε μουσικώτατα sagt, Ran. 872, auf eine sehr kunstverständige Weise; Plat. setzt den Lyriker Stesichorus, ἅτε μουσικὸς ὤν, dem Epiker Homer entgegen, Phaedr. 243 a. Ggstz von ἄμουσος, Soph. 253 b, von γραφικός, Crat. 424 a; καὶ ποιητικοὶ ἄνδρες, Legg. VII, 802 b; er vrbdt auch ἡ τῶν νέων ἀκολάκευτος οὐσία πάντων μουσικωτάτη τε καὶ ἀρίστη, die harmonischste, angemessenste, V, 729 a, vgl. ὀρϑῶς ἅμα καὶ μουσικῶς ὠνόμασεν, VII, 816 c; καὶ σωφρόνως ἐρᾶν, Rep. III, 403 a; ἅλας δοὺς μουσικῶς, Euphro Ath. I, 7 e; auch ὄρνεα μουσικά, Luc. V. H. 2, 5; μουσικὰ βρώματα, Dioxip. Ath. III, 100 e.
-
13 ὄρνεον
-
14 ἅπτω
ἅπτω, 1) heften, anknüpfen, Plat. Crat. 417 e τὸ ἅπτειν καὶ τὸ δεῖν ταὐτόν ἐστι; Hom. activ. Od. 21, 408 ἅψας ἀμφοτέρωϑεν ἐυστρεφὲς ἔντερον οἰός; χορὸν ἅπτειν, den Reihen schlingen, vom Anfassen mit den Händen beim Tanz, Aesch. Eum. 297; πάλην τινί, einen Ringkampf mit Jem. anknüpfen, mit Einem anbinden, Ch. 855; βρόχους κρεμαστούς, die Schlinge anknüpfen, so daß sie herabhängt, Eur. Or. 1036; vgl. Hel. 135 βρόχῳ δέρην, wie Ant. Th. 84 (VII, 493). – Viel häufiger med., Od. 11, 278 ἁψαμένη βρόχον ἀφ' ὑψηλοῖο μελάϑρου; sich anheften, anknüpfen in verschiedenen Beziehungen, a) anfassen, berühren, γούνων Il. 1, 512; χειρῶν δ' ἁψάσϑην, gewaltsam, 10. 377; γενείου, am Kinn fassen, Od. 19, 473; νηῶν ἠδ' ἑλκέμεν εἰς ἅλα, Hand an die Schiffe legen u. sie ins Meer ziehen, Il. 2, 152; κύων συὸς ἠὲ λέοντος ἅπτηται κατόπισϑε, ποσὶν ταχέεσσι διώκων, ἰσχία τε γλουτούς τε Iliad. 8, 339; ohne cas., τῶν πάντων βέλε' ἅπτεται, ὅς τις ἀφείη Iliad. 17, 631; ἀμφοτέρων βέλε' ἥπτετο 8, 67; κύνει ἁπτόμενος ἣν πατρίδα Od. 4, 522; οἱ δέ τ' ἔνερϑεν ὑποσσείουσιν ἱμάντι ἁψάμενοι ἑκάτερϑε 9, 386; γονάτων Pind. N. 8, 14; Eur. Hec. 241. – b) ergreifen, antasten, sich bemächtigen, χρημάτων, τῶν ἀλλοτρίων Plat. Legg. XI, 913 a Rep. II, 360 b; πόνοι ἅπτονται τοῦ σώματος, greifen den Körper an, Xen. Cyr. 1, 6, 25; ϑανόντων οὐδὲν ἄλγος, die Todten berührt, trifft kein Schmerz, Soph. O. C. 959; Eur. Alc. 940. – c) feindlich angreifen, Aesch. Ag. 1590; Xen. Hell. 5, 4, 43 Cyr. 5, 1, 14, im Ggstz von ἀπέρχεσϑαι; – τῆς οὐραγίας Pol. 2, 34; von Krankheiten, z. B. der Pest, Thuc. 2, 48; ὀργὴ ἧπται τῆς πόλεως Pol. 31, 7; Hand anlegen, γονέων, an die Aeltern, Plat. Rep. V, 465 b; τοῦδ' ἀνδρός Soph. O. C. 826; Plat. Conv. 221 b; ἔπεσίν τινος, mit Worten angreifen, schelten; ohne ἔπεσιν Her. 5, 92, 3; τοῖς λόγοις τῆς ψυχῆς Plat. Ion. 535 a; φρενὸς ἅπτεσϑαι, kränken, Eur. Rhes. 916; χρησμὸς ἅπτεται φρενῶν Ar. Equ. 1233. – d) Speise anrühren, βρώμης, ποτῆτος Od. 10, 379; σίτου 4, 60 (zugreifen); ὅς κεν ἐμῆς γε χοίνικος ἅπτηται Od. 19, 28; Thuc. 2, 50 ὅσα ὄρνεα καὶ τετράποδα ἀνϑρώπων ἅπτεται; Sp. häufig οἴνου ἅπτεσϑαι. – e) ein Werk angreifen, sich an etwas machen, ἔργου Xen. Hell. 1, 4, 5; πολέμου Thuc. 5, 61; πράγματος Dem. 18, 141; τῆς τῶν ἱματίων ἐργασίας Plat. Polit. 280 e; oft λόγων, Eur. Ion. 544; Plat. Rep. VII, 539 a; aber Polit. 275 e ist λόγου ἅπτεσϑαι den Sinn verstehen; ἀντιλογίας V, 454 b; φιλοσοφίας Phaed. 64 a u. öfter; schlechte Thaten, Verbrechen, φόνου Eur. I. T. 381; φόνων, κλωπείας Plat. Phaed. 108 b Legg. VII, 823 e; ἀσεβημάτων Pol. 7, 13; ψευδέων Pind. P. 3, 29. – f) erreichen, ἀληϑείας Plat. Phaed. 65 b u. öfter. – g) in Vrbdgn wie εὐνῆς Eur. Phoen. 953, γυναικῶν Plat. Rep. V, 701 b, ὥρας Legg. VIII, 837 b, vgl. 840 a, τῶν καλῶν Xen. Mem. 1, 3, 8 streift die Bdtg an genießen; vgl. Arist. H. A. 5, 14. – Selten ist die Vrbdg mit dem dat., bis zu etwas hinreichen, Pind. P. 10, 28; I. 3, 30 στάλαισιν ἅπτοντ' Ἡρακλείαις. – 2) anzünden, anstecken, ἐρείκης ϑωμὸν ἅψαντες πυρί Aesch. Ag. 286; πεύκας, φῶς Eur. Or. 1543 Rhes. 81; übertr., π υρσὸν ὕμνων Pind. I. 3, 61; λύχνον ἅπτειν Com. Häufiger im pass., ἡμμένος Ar. Plut. 301; ἁφϑεὶς ὁ νηὸς κατεκαύϑη Her. 1, 19; vgl. 1, 86; ἁφϑέντα, ἡμμένον, Thuc. 4, 133; Eur. Cycl. 512; Theocr. 14. 23 u. Sp. – Hom. fut. med. in passiv. Bdtg, ὁ μοχλὸς ἐν πυρὶ μέλλεν ἅψεσϑαι Od. 9, 379.
-
15 ἐπι-φημίζω
ἐπι-φημίζω, 1l Worte zurufen, in denen eine Vorbedeutung für die Zukunft enthalten ist, wie Her. im med. sagt καὶ δὴ καὶ ἰόντος αὐτοῦ ἐπὶ τὴν πεντηκόντορον ἐπεφημίζετο 3, 124; pass., ἡ ἐκ παιδὸς ἐπιφημισϑεῖσα τῷ ἀνδρὶ ἑβδόμη ὑπατεία, das ihm durch ein Vorzeichen verheißene Consulat, App. B. C. 1, 61; – anwünschen, D. Cass. 39, 39; – nach einer Vorbedeutung benennen, einen Namen geben, ταύτῃ μοι δοκεῖ ἐπιφημίσαι τἀγαϑὸν λυσιτελοῠν Plat. Crat. 417 c, vgl. Tim. 73 d, Opp. Hal. πομπίλος – πομπῇ δ' ἐπεφήμισαν οὔνομα νηῶν 1, 187, darnach benennen, Plut.; ὄνομά τινι, einen Namen beilegen, D. Ca Ss. 54, 33. – 2) einen Gott als Urheber nennen, angeben, ihm beimessen, ἑκάστῃ μοίρᾳ ϑεὸν ἢ ϑεῶν παῖδα ἐπιφημίσαντες Plat. Legg. VI, 771 b; ὅσα πράττει τις τοὺς ϑεοὺς ἐπιφημίζων Dem. Lpt. 126, wo Wolf, p. 346, zu vgl.; ἅπασι τοῖς μεγάλοις ἐπιφ. τὸ δαιμόνιον, von allem Großen die Götter als Urheber angeben, Plut. Poplic. 23; pass., ϑεῶν χορὸς τῶν ἐπιφημισϑέντων τοῖς γάμοις, die als Urheber der Ehen genannt werden, Dion. Hal. rhet. 2, 2; auch von Menschen, Einem Etwas zuschreiben, τίτινι, Sp.; dgl. Lob. zu Phryn. p. 596. S. auch ἐπίφημι. – 3) weihen, widmen, τὰς ἐφεξῆς ἡμέρας δαίμοσιν καὶ φϑιτοῖς Plut.; ἱερὸν ἡγοῠνται τὸ τοιοῠτον ὄχημα τῷ βασιλεῖ τῶν ϑεῶν, καὶ πατρὶ ἐπιπεφημισμένον Camill. 7, ὄρη ἀνέϑεον καὶ ὄρνεα καϑιέρωσαν καὶ τὰ φυτὰ ἐπεφήμισαν ἑκάστῳ ϑεῷ Luc. sacrif. 10, τοὺς γενομένους τότε παῖδας Ἄρεως ἐπεφήμισαν Strab. 5, 4, 62, der gen. bedenklich; so kann auch Plat. Tim. 36 c gefaßt werden, τὴν ἔξω φορὰν ἐπεφήμισεν εἶναι τῆς ταὐτοῠ φύσεως, τὴν δ' ἐντὸς τῆς ϑἀτέρου, er bestimmte den äußern Umschwung der Natur des Gleichmäßigen. – 4) übh. sagen, vorgeben, immer in Beziehung auf etwas Göttliches, φάσκων Ἀρτέμιδος δῶρον τἡν ἔλαφον εἶναι, καὶ πολλὰ τῶν ἀδήλων ἐπεφήμιζεν αὑτῷ δηλοῠν Plut. Sert. 11; a. Sp.
-
16 ἐπ-ῴζω
ἐπ-ῴζω, = ἐπῳάζω, Ar. Av. 266 οὕπ οψ, ὡς ἔοι κε, ἐς τὴν λόχμην ἐμβὰς ἐπῷζε, nach dem Schol. ἐπῴζειν ἐστὶ τὸ ἐπὶ τοῖς ᾠοῖς καϑεζόμενα τὰ ὄρνεα κράζειν, also glucken, wie die Hühner, wenn sie Eier legen u. brüten, vgl. Cratin. bei Ath. IX, 373 e u. Epicharm. D. L. 3, 16, Moeris p. 196; – klagen über Etwas, Aesch. fr. 149 bei Hesych. Νιόβη τέκνοις ἐπῷζε τοῖς τεϑ νηκόσιν, wo Andere ἐπώζω schreiben, o wehe rufen.
-
17 προκατεσθιω
заранее съедатьτὰ ὄρνεα προκατεδεῖται τέν ἅπασαν τοῦ θέρους ἐλπίδα Luc. — (если посеянное зерно не прикрыть землей), птицы съедят всю надежду на урожай (досл. на лето)
-
18 χορταζω
1) кормить(βόας Hes.; Πήγασον τοῖς σιτίοις Arph.; τὰ ὄρνεα ἐχορτάσθησαν ἐκ τῶν σαρκῶν τινος NT.)
ὕας χ. τι Plat. — кормить свиней чем-л.;2) насыщать, pass. насыщаться(μακάριοι οἱ πεινῶντες, ὅτι αὐτοὴ χορτασθήσονται NT.)
-
19 Ορνεάς
-
20 Ὀρνεάς
- 1
- 2
См. также в других словарях:
Ὀρνέᾳ — Ὀρνέᾱͅ , Ὀρνέη fem dat sg (attic doric aeolic) … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
ὄρνεα — ὄρνεον bird neut nom/voc/acc pl ὄρνις ara masc/fem acc sg … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
Ὀρνέας — Ὀρνέᾱς , Ὀρνέη fem acc pl Ὀρνέᾱς , Ὀρνέη fem gen sg (attic doric aeolic) Ὀρνέᾱς , Ὀρνεύς masc acc pl … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
ОРНЕАТЫ — • Ορνεα̃ται, т. е. жители Орней; Фукидид (5, 67) называет их σύμμαχοι, Геродот (8, 73) упоминает их наряду с периэками аргивян (Όρνεα̃τες καὶ περίοικοι); вероятно, это имя служило общим названием для союзников аргивян … Реальный словарь классических древностей
Ὀρνεάς — Ὀρνεά̱ς , Ὀρνέη fem acc pl … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
Ορνεές — Αρχαία πόλη της Αργολίδας, βορειοδυτικά της χώρας των Αργείων. Υπήρξε από πολύ παλιά και αναφέρεται και από τον Όμηρο ως Ορνειαί. Το 416 π.Χ., στον Πελοποννησιακό πόλεμο, η πόλη κατεδαφίστηκε από τους Αργείους και τους Αθηναίους, γιατί είχε… … Dictionary of Greek
τὤρνεα — ἔρνεα , ἔρνος young sprout neut nom/voc/acc pl (epic ionic) ὄρνεα , ὄρνεον bird neut nom/voc/acc pl ὄρνεα , ὄρνις ara masc/fem acc sg … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
Penelope — In Homer s Odyssey , Penelópē ( Πηνελόπεια/Πηνελόπη ) is the faithful wife of Odysseus, who keeps her suitors at bay in his long absence and so is eventually rejoined with him. Prior to recent readings, her name had been associated with… … Wikipedia
Arcadocypriot Greek — Distribution of Greek dialects in the classical period.[1] Western group … Wikipedia
Ornea — ORNĔA, æ, Gr. Ὀρνέα, ας, eine Nymphe, von welcher die Stadt Ornea den Namen haben soll. Eustath. ad Hom. Il. Β. v. 571 … Gründliches mythologisches Lexikon
обоучавати — ОБОУЧАВА|ТИ (1*), Ю, ѤТЬ гл. То же, что обѹчати в 1 знач.: кто псы кормить. или птицю на ловъ обучавае(т). пре(ж) ѹбо лова ласка˫а сию. ˫авлѧетсѧ. (ὄρνεα... τιϑασσευόμενα) ЖВИ XIV–XV, 87в … Словарь древнерусского языка (XI-XIV вв.)
